قاریان و حافظان قرآن هم مانند هر گروه دیگری خوب و بد دارند؛
دسته اول: قرآن را برای خود همچون کالا و سرمایه ای برای بدست آوردن دنیا قرار می دهند، که به وسیله آن پادشاهان را به خود جذب می کنند و می دوشند و بر مردم گردن فرازی می کنند.
دسته دوم: الفاظ و حروف قرآن را حفظ می کنند اما حدود و احکام آن را رعایت نمی کنند. براى خودنمائى و هنگام سودجوئى از آن استفاده می کنند و در دیگر اوقات پشت سر می اندازند و کاری به آن ندارند. مانند سوارکار که هنگام سواری ظرف آب خود را پشت سرش می اندازد.
دسته سوم: کسانی که داروى قرآن را بر درد قلب خویش مىنهند. خواندن قرآن و تامل در معانی بلند آن و به کار بستن احکام و رهنمود های آن، خواب و خوراک را از یاد آنان برده است. به خاطر این گروه خداوند بلا ها و شر دشمنان را از مردم می گرداند. اما این گروه، مانند جواهرات گران‌بها کمیاب اند.
(با اقتباس از حدیثی از امام باقر علیه السلام: کافی627/2، امالی صدوق/202، خصال142/1، وافی1706/9، مرآة العقول516/12، بحار187/89)
