به جای مقدمه

بسم الله الرحمن الرحیم

یکی از اساتید بنده فرمودند: می نویسی یا نه ؟

گفتم: نه.

گفت: چرا؟! بنویس! شروع کن!

گفتم: چشم.

این جوری شد که این وبلاگ رو درست کردم...

صفحه فیس بوک من

http://www.facebook.com/sayedali.mousavi.73

چرا «مدینة العلم» به دست ما نرسید؟!

«شرح لمعه» ماند، اما «مدینة العلم» از بین رفت و بدست ما نرسید.

پ.ن:

از نتایج اهتمام علمای شیعه به کلام اهل بیت علیهم السلام

حقانیت و حقیقت بهشت و دوزخ - 2

«پیامبران حیله گر!!»

-----------------------

دوم: فلاسفه مشاء

مشائیان اکثریت فلاسفه را تشکیل می دهند، آنان همه آنچه در دین اسلام از نعمت های بهشتی و حور و قصور وارد شده است را به لذت های روحی - بعد از جدا شدن روح از بدن - تأویل می کنند و آن را همان کمالات و معلوماتی که در دنیا به دست آورده اند، می دانند، و معتقدند سعادت و ثواب و بهشت انسان همین لذتهای روحی است.

و کسانی که جاهل اند و این علوم و کمالات را به دست نیاورده اند در رنج و حسرتِ نداشتنِ این علوم هستند و بدبختی و عقاب و جهنم ایشان همین رنج و حسرت است. 

آنان در دنیا همواره به دنبال ارضای تمایلات جسمی خود بودند و در تاریکی های عالم طبیعت فرو رفته بودند لذا ادراک آن لذت و این رنج را - چنانچه شایسته بود - نمیکردند اما بعد از جدا شدن روح از بدن همه‌ی اینها برای او آشکار می شود.

و از آنجا که بیشترِ مردم، عوام بودند و خبرى از لذت ها و رنج های روحی نداشتند، در کتابهای آسمانی و حکمت های پیامبران این لذت های جسمانی و رنج های بدنی را براى تشویق آن ها به طاعات و کارهای نیک و ترساندن ایشان از گناهان و بدی ها ذکر کردهاند.

بنابراین از باب استعاره و مجازگویی، از آن لذت های روحی تعبیر به «حوریه ها» و «قصرها» و «میوه ها» و «رودها» و از رنج های روحی تعبیر به «زقوم» و «ضریع» و «حمیم» و «نار» و مانند آن کرده اند.

چنانچه ابن سینا در رساله مبدأ و معاد تصریح به آن کرده و در شفا - از ترس علمای اسلام - معاد جسمانى را حواله به صاحب شریعت نموده است.

و کسى که اندکی شعور و تدیّن داشته باشد، هنگامی که به اعتقادات باطل و سخنان واهی فلاسفه رجوع میکند، می فهمد که بیشتر آنها با ایمان به شرایع پیامبران سازگار نیست.

کسانی که به اصول آنان معتقدند و به ناچار، به معاشرت با مسلمانان گرفتار شدهاند، از ترس قتل و تکفیر، چند کلمه ای از ضروریات دین به زبان می آورند و در دل خلاف آنها را معتقدند: ﴿یَقُولُونَ بِأَفْواهِهِمْ ما لَیْسَ فِی قُلُوبِهِمْ﴾.

و گاهى از روی تمسخر بعضى از اصول دین را بیان می کنند اما هنگامی که با شاگردان و خواص خود خلوت می کنند، می گویند: ﴿إِنَّا مَعَکُمْ إِنَّما نَحْنُ مُسْتَهْزِؤُنَ﴾.

و به ایمان ظاهرى قناعت کردهاند: ﴿یُرْضُونَکُمْ بِأَفْواهِهِمْ وَ تَأْبى قُلُوبُهُمْ وَ أَکْثَرُهُمْ فاسِقُونَ﴾.

و آنان که به این عقاید باطله به تقلید فلاسفه و شبهات شیطانی قائل شدهاند در این باب معذورند زیرا کسی که:

معتقد باشد از واحد جز واحد صادر نمی شود،

و بگوید هر حادثى مسبوق به ماده است،

و بگوید آنچه قِدَمش ثابت شد عَدَمش مُحال است،

و عقول و افلاک و هیولاى عناصر را قدیم بداند،

و انواع متوالده را قدیم بداند،

و اعاده معدوم را محال بداند،

و افلاک را به یکدیگر متصل داند و فاصله میان آنها قائل نباشد،

و خرق و التیام در فلکیات را مُحال بداند،

و عنصریات را در افلاک مُحال بداند،

و معتقد به امثال این اعتقادات باطل باشد، چگونه می تواند اذعان کند به آنکه:

خداوند فاعل مختار است و آنچه بخواهد انجام می دهد؟

و عالَم و آدم حادث اند؟

و اذعان به حَشر جسمانی کند؟

و اینکه بهشت در آسمان است و حور و قصور و بناها و مساکن و درختان و رودها دارد؟

و اینکه آسمانها شکافته میشوند و پیچیده میشوند و ستارگان بىنور میشوند و فرو میریزند بلکه همه از بین می روند؟

و اینکه ملائکه جسم اند و بال دارند و آسمانها مملو از آن ها است و به زمین مىآیند و بالا میروند؟

و اینکه حضرت رسول صلى اللّه علیه و آله به معراج رفت و عیسى علیه السّلام و ادریس به آسمان رفتند؟

و همچنین بسیارى از معجزات انبیاء و اوصیاء از شق القمر و زنده کردن مردگان و رد شمس و طلوع خورشید از مغرب و خسوف و کسوف در غیر وقت مقرر و جارى شدن رودهای بزرگ از سنگهاى کوچک و فرو بردن خروارها چوب و ریسمان توسط عصاى موسى و امثال اینها؟

پس معلوم شد که اعتقاد به اصول فلاسفه با اعتقاد به بیشتر ضروریات دین سازگار نیست پس یا باید منکر نبوت پیامبران بشوند و یا آنان را - العیاذ باللّه - حیله گران و مکارانی بدانند که در تمام عمر به دنبال این بوده اند که مردم را به گمراهی و جهل مرکب بکشانند و باطل را در لباس حق به مردم نشان دهند.

و عجیبتر از همه، عده ای که خود را از اهل شرع به شمار می آورند و توجه ویژه ای به انجام آداب و مستحبات دارند، کتاب های فلاسفه را از روى اعتقاد درس می گویند و شنیده نشده است که در مقام ردّ و انکار و پاسخ به شبهات فلاسفه درآیند.

و اگر کسى که بر صاحبان این عقاید لعن کند، بدگویی وی را می کنند و افتخار مىکنند که ما از جمله لعن کنندگان نیستیم: ﴿یُرِیدُونَ لِیُطْفِؤُا نُورَ اللَّهِ بِأَفْواهِهِمْ وَ اللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَ لَوْ کَرِهَ الْکافِرُونَ﴾.

پس در اصل «بهشت و دوزخ جسمانى» شکى نیست و کسى که انکار کند «کافر» است.

.

برگرفته از: حق الیقین، علامه مجلسی؛ باب ششم، فصل چهاردهم.

.

در ادامه به نظر متکلمان می پردازیم...

حقانیت و حقیقت بهشت و دوزخ - 1

«بازی با دین مبین اسلام»

-----------------------

ایمان به «بهشت و دوزخ جسمانى» به همان صورت که در آیات و روایات متواتر تصریح شده است، از «ضروریات دین اسلام» است. و کسى که مطلقاً بهشت و دوزخ را «انکار» کند - مانند «ملحدین» - یا آنها را «تأویل» کند - مانند «فلاسفه» -، بی شک «کافر» است.

فلاسفه در این مورد به دو گروه تقسیم می شوند:

فلاسفه اشراق:

اشراقیان به «عالم مثال» معتقدند. آنان در ظاهر به بهشت و دوزخ و ویژگی های آن - که در شرع وارد شده - اعتقاد دارند، اما نه در این بدن جسمانى و نه به این صورت که آن بهشت و دوزخ، اجسامى هستند از قبیل اجسام این دنیا.

بلکه «عالم مثال» عالمى است متوسط میان «عالم جسمانیات» و «عالم مجردات». مانند «عالم خواب» و «صورى که در آب و آینه دیده می شود». پس «ثواب» و «عقاب» مانند «خواب خوب» و «خواب پریشان» خواهد بود. و این «مخالف صریح آیات و اخبار بی شمار» و «بازی کردن با دین مبین اسلام» است.

اگر بگویند که: بسیارى از مسلمانان در عالم برزخ به «مثال» قائل شدهاند.

جواب گوئیم که اینجا دو تفاوت وجود دارد:

اول: آنچه که آن‌ها قائل شدهاند مستلزمِ «انکارِ بازگشت بدن ها» در محشر نیست و مستلزم «رد آیات و اخبار صریحِ حشرِ جسمانى» نیست.

دویم: عالمِ مثالى که ایشان به آن معتقدند غیر از این مثال است که شما به آن اعتقاد دارید. آنها می گویند «بدن مثالى» جسمِ لطیفى است مانند اجسام ملائکه و جن. و روح در عالمِ برزخ به آن جسم تعلق می گیرد و تأویل به عالمِ خواب و خیال نمىکنند.

برگردانی از حق الیقین، علامه مجلسی، ص466

در ادامه به نظر فلاسفه مشاء می پردازیم...

هدف از آموختن دانش

پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود:

آن که دانش را براى «تکبّر کردن» بیاموزد، اگر بمیرد «نادان» مرده است.
و آن که دانش را براى «گفتن و نه عمل کردن» بیاموزد، اگر بمیرد «منافق» مرده است.
و آن که دانش را براى «عمل کردن» بیاموزد، اگر بمیرد «عارف» مرده است.

(الدرة الباهرة من الأصداف الطاهرة؛ ترجمه فارسى ؛ ص15)

عطر

دقت در مطالعه و تحلیل تاریخ!

آقای مهدی فرمانیان رئیس دانشکده مذاهب در دانشگاه ادیان و مذاهب به تاریخ چهارشنبه ۹ دی ۱۳۹۴ مصاحبه ای با خبرگزاری «مهر» انجام داده که در سایت این خبرگزاری با عنوان «بررسی سیره علمای شیعه دربرخورد با اهل سنت» درج شده است. در میان سخنان ایشان نکته ای نظر بنده را جلب کرد:

خبرنگار: در دوران صفویه که یک حکومت شیعی با وسعت زیاد تشکیل شد و علما نیز در دربار جایگاهی داشتند، همان سیره تقریبی علمای سلف حفظ شد؟

فرمانیان: به صورت کلی علمای دوره صفویه دو دسته بودند؛ عده ای از علمای آن دورهمعتدل و تقریبی بودند و عده ای از علما اخباری بودند، خود علمای اخباری هم دو دسته می شدند، اخباری های معتدل و اخباری های تند؛ مثلا شیخ حر عاملی و علامه مجلسی جزو اخباری های معتدل هستند و اهل سنت را مسلمان می دانند و ارتباط با آن ها را لازم و جایز می دانستند یعنی احادیث ائمه را در ارتباط با اهل سنت قبول داشتند. اما عده ای از اخباری ها تند بودند که بین خود شیعه هم اختلاف ایجاد کردند، مثلا میرزا محمد اخباری، که بالای منبر به مجتهدین توهین می کرد یعنی کاری که الان الهیاری انجام می دهد، که به علما توهین می کند. آن زمان میرزا محمد اخباری آن کار را می کرد. و در یک جلسه دعوایی رخ داد بین میرزا محمد اخباری و طرفداران اصولیون و در همین جا میرزا محمد توسط شیعیان اصولی کشته می شود. در زمان قاجار فضا بهتر می شود چون تفکر ملاصدرا کم کم ظهور و بروز پیدا می کند.

********
نکته ای که در صدد بیان آن هستم این است که میرزا محمد اخباری متولد 1178 است و با فتحعلی شاه قاجار مراوده داشته است، اما آقای فرمانیان وی را از علمای دوره صفوی می داند و این در حالی است که حکومت صفویه در 1135 پایان یافت. یعنی میرزا محمد 43 سال بعد از فروپاشی صفویه به دنیا آمده است.
ضمن اینکه مقایسه الهیاری و میرزا محمد ‫#‏اخباری‬ کاملا بی ربط است، میرزا محمد یک رجل علمی و صاحب تالیفات بسیاری است و به بحث و مناظره رو در رو با بزرگترین رجال شیعه معاصرش مانند شیخ جعفر کاشف الغطا و سید علی طباطبایی صاحب ریاض می پردازد نه مانند الهیاری که در آن سر دنیا نشسته و نفس کش می طلبد.

لینک مطلب: 
http://goo.gl/8QP170

دوستی در فیسبوک به نام Haady Macaarem مطلب را اینگونه تکمیل کردند:

فرمایشات منقول و منتسب به ایشان، مصداق تمام و کمال "خسن و خسین هر سه دختران مغاویه هستند" است. اگر قرار به نقد بود تک تک ادعاهای ایشان محل بحث، و عامیانه است. مساوق دانستن اعتدالیون و تقریبیون، جدا سازی اعتدال و تقریب از اخباریان. تنها اخباریان را به دو گروه تندرو و میانه رو تقسیم کردن (کأنّ در بین اصولیان تندرو نداشتیم)، اینکه اخباریان تندرو اهل سنت را مسلمان ندانستند هم نه به این اطلاق صحیح است (بسیاری از اخباریان در اسلام ظاهری عامه بحثی ندارند) و نه اختصاص به اخباریان دارد (اصولیانی هستند که عامه را از دایره مسلمین خارج میدانند.). ادعا کرده برخی از اخباریان ارتباط با اهل سنت را لازم دانسته! که و در کجا؟ ادعا شده میرزا محمد مرحوم بر سر منبر مجتهدین را فحش میداد! این هم از اقاویل قصص العلمائی و ادعای دشمنان او برای ایجاد مبرری برای توجیه قتل اوست و لذا غیر قابل قبول است. به شهادت تألیفاتش نسبت به علماء اخباری و اصولی متقدم و معاصر خود نهایت احترام و تبجیل را نموده است.
تصور کرده در زمان قاجار روحیه ولائی و تبرائی علما کمتر شده و لذا گفته فضا بهتر شده. حال آنکه مطلب برعکس است و معارف اهل بیت خصوصا مباحث تولا و تبری کما و کیفا رو به ازدیاد و توسعه بوده، بله به این معنی فضا بهتر شده بود. و ...

خب معلومه! در فقه است!

یه بنده خدایی تعریف می کرد می گفت: نشسته بودم پای منبر، به حرف های حاج آقا گوش می دادم.
حاج آقا گفت: کتاب بحارالانوار پر است از اسرائیلیات و احادیث ضعیف و مجعول!
من پاشدم و گفتم: چی داری میگی؟! با عبا و عمامه نشستی بالا منبر پیغمبر! تو اصلا بحارالانوار را باز کردی؟! اصلا می دونی بحار درباره چیه؟!
حاج آقا هم خیلی راحت گفت: خب معلومه! در فقه است!

پ.ن: حکایت خیلی از آخوندهای این دور و زمونه است!

کمک به دیگران

مویز

خشم